BEN HERKESDEN FARKLI(MI)YIM

 

Kendimi hep farklı gördüm. Küçüklükten beri sanki herkesten farklı bir insan sandım kendimi. Ve böyle olmaktan büyük zevk alıyordum. Aynı zamanda gurur da duyuyordum. Kendimde, kimsede görmediğim özellikler görüyordum ya da ediniyordum. 

    Bazen baktığım yerlerde hareket eden şeffaf cisimler görüyorum. Ne kadar görmeye çalılırsam kaçıyor gibiydi. Tek ben görüyorum sanıyordum. Herkesde olan bir şeymiş.

    Gözlerimin çok çok iyi gördüğünü sanıyordum. En uzaktaki şeyleri görüyorum, ufuktaki evleri sayabiliyordum. Normal bişeymiş.

    Özel güçlerim var sanıyordum. Keşfetmeye çalışıyordum. Ama henüz keşfedemediğimi düşünüyordum. Yokmuş... Ya da hala keşfedemedim.

    Küçükken giydiğim çorapların üzerindeki resimlerin benim o günki yeteneğimi belirlediğini düşünüyordum ve o gün o yeteneğime göre etkinlik yapıyordum.

    Hayvanlarla konuşabildiğimi hissediyordum. Beni anlayabildiklerini düşünüyordum ama beni sevmedikleri için çekip gittiklerini arkalarını döndüklerini vs. sanıyordum. 

Büyüdükçe böyle olduğuna inanmaya da devam ediyordum. Herkeste gördüğüm şeyleri kendim yapmayacağıma inanıyordum. Ta ki kendimde de görmeye başladığım zamanlara kadar. 

    Aynen kelimesini hiç kullanmazdım, şimdi söyleyecek birşey bulamadığımda hep kullanıyorum.

Buna rağmen onlardan farklı olmaya devam etmek için elimden geleni yaptım. HERKESLEŞME! dim. Ve herkesleşmemeye de devam ediyorum. Herkesten farklı olmaya devam ediyorum. Ve devam da edicem. Çevremde gördüğüm herkesin yaptığı şeyleri yapmamaya çalışırım. Çevremden farklı olmaya çalışırım. Çevreme de farklı insanlar katmaya çalışırım. Çünkü ÇEVRENDEKİ 5 KİŞİNİN ORTALAMASISIN. Çevreme çok dikkat etmeye çalışırım. Ve bundan gayet de memnunum. Her ne kadar herkesten farklı bir insan olmasam bile bunun için çaba göstermeye devam ediceğime söz veriyorum!